BEDANKT!

Thx to…

Mum & dad: Ze hadden mijn plannen kunnen boycotten in een poging me tegen ieder gevaar te beschermen. In plaats daarvan besloten ze mijn partner te zijn, en bereid te zijn zonder terughoudendheid met me door het vuur te gaan.
Thx.. For all your luv and support! For walking beside me. For having faith. For keeping me with my two feet on the ground.
… You mean the world to me!..

AS Adventure & The North Face: voor sponsoring!
Het was helemaal niet evident om sponsoring te vinden, which makes it sometimes very hard to stay faithfull to a dream of you. Maar deze twee bedrijven besloten de sprong in het onbekende te wagen en te investeren in een jonge onbekende alpiniste zonder grootse daden op zich.
Bedankt voor het vertrouwen. Bedankt voor de financiële en materiële steun.

You made things happen!

Artsen zonder Grenzen: voor de morele en technische steun.
In het bijzonder hartelijk bedankt aan Erik Peeters, die van in het begin in ‘Everest zonder Grenzen’ geloofde; Jan Brigou, mijn rots in de branding, en Freddy Simon, voor de snelcursus ‘sat for dummies’.

Mirek: webmaster en IT-engel, voor het trouw dagelijks up-daten van de weblog. My link with the outside world! Niko: creatieve duizendpoot en ontwerper van mijn keischoon sponsordossier. Bob Huygh: voor de satphone en units! Trickie: for being the best friend ever. For giving me air (you know..). Just…someone I can be plain stupid with. Marie: for a crazy cool last Saturday night tapas party. For making me laugh when I wanted to cry. Tim: for dragging me through the Alps, Tiger. For being a great support on the mountain by sending me Abu Dhabi warmth. Karen: girl! What to say.. K’nal Bxl-Charleroi just rocks! Dirk Beckx: for my warm feet (zonder waarborg!). Jacob & Patrick: for the great partnership and the computer. Jasmine, Rosalie en Smurf: my groovelicious little big sisters, big little sisters. En de funky schoonbroers natuurlijk. Looking forward to the next ‘Tree & Leaves!’ Peter: voor het reanimeren en in leven houden van mijn planten. Koensito: I used to be his copilot, but we crashed in the mountains and he had to eat me. Where are you? Pilar,Wati & Anzo: ze zeggen dat het een minuut duurt om een speciaal persoon te vinden, een uur om hen te waarderen, een dag om van hen te houden, maar een heel leven om hen te vergeten. Happy to know you! Summer in Bxl: watch out- partyzone! Karen: you know me, better than I fake it. Fossy & Milena: Los suenos y las utopias siempre son possibles.. Gracias for Pablo Neruda, I read it over and over again in my little tent. Hugues: Pink Martini. With so many flowers exploding on your swinging tits! ’n Frietje nxt week? Nonkel Jaak: if I can climb my Mt. Everest, you can climb yours for sure. Go for it! Luv you so much. Carlo: the sublime material offer, out of the blue. Achiel Diegenant: voor de brieven. Erwin: mijn favoriete ‘Ollander! Irmi: Kawabanga. Gij zijt nu ne NY’er, dus kan dit zeggen. Pindapooh Power! An W: voor het expe-dokter aanbod. Pinguin: voor de snowbars! Chris: voor loki kak rond de tukul verhaaltjes support en satsmokkelexcuses die zo grappig waren dat ik bijna spijt had ze niet te kunnen uittesten. Maruca: the camera is still alive baby! Frits Vrijlandt: for do’s and don’ts en nuttige info over de route. Thx for your time. Ste: you spice my day. Another Thai? Gemeente Dilbeek: voor de lieve attenties, nog voor ik iets had uitgestoken. Tom: the future is for those who believe in the beauty of their dreams. Nepal waits for you! Baas: nog even geduld voor t cafe, de kuisvrouw komt eraan. ‘t Was een beetje druk de laatste tijd. Bedankt voor je kleurenprinter als de nood erg hoog was, toen. Ilse, May & John, Kor, Feere, Hilde, Jan & Giovanni, Reine, Philippe, Heidi & Flo, Mien,.. en zovele anderen: bedankt voor de lieve, bemoedigende, grappige en ontroerende comments op de website, dewelke me telkens doorgestuurd werden door Jaz of ons mama op mijn satelliet- emailadres en elke keer een ware energy-boost waren. Muchas gracias! Thanks also to everybody I forget to mention here (lack of oxygen)..

And last but not least: bedankt aan alle lieve mensen die een gift gestort hebben op rekening van Artsen zonder Grenzen. Jullie steun op deze manier betekent veel voor me. You are the soundtrack of the expedition! Straight from the lively organs: thank you very much.

Special thx to…

Mingma Sherpa: Mijn dappere sterke Sherpa, klimpartner, grappige side-kick en trouwe vriend. Groots in kleine dingen, met een eigen, zeer realistische houding tegenover bergbeklimmen. Ware grootheid is eenvoud, ware wijsheid mededeelzaam en ware kracht zachtmoedig.. Thanks for taking care of me the way you did.

Sucré, Ras Kumar, Mandap, Boan, Kanza en Tashi, Pasang, Dawa, Ang Temba en the Asian Trekking team in Kathmandu Headquarters: bedankt voor alle goede zorgen en de ongeloofelijke twee maanden… Het publiek is 50% van de voorstelling.


Abrazo,

Marjolein

Summit pictures!

Sinatra

De laatste uren in Base Camp. 'k Ben nu toch wel blij dat het tijdstip is aangebroken om ons boeltje te pakken en terug naar Kathmandu te keren.

Het is een rollercoaster life geweest de voorbije 2 maanden, een kruitvat van verschillende emoties in dit avontuur dat Leven heet.

't Is niet altijd evident te durven dansen vanuit je oerkracht, van top tot teen, zonder je in te houden of op je hoede te zijn. Realistisch of rationeel te zijn, zonder je te laten afremmen door herinnering aan de beperkingen vanuit je menselijk bestaan.

Of door te dringen tot in de kern van je eigen verdriet, geconfronteerd te worden met de verraderlijkheden en beproevingen van het leven. En pijn, die van jezelf of van een ander, te kunnen laten zijn wat het is zonder een vinger te verroeren Zonder het te verbergen, te laten verdwijnen of vast te houden.

.

Het zijn zeker niet altijd de 2 meest gemakkelijke maanden van mijn leven geweest, maar ik ben reuzeblij dat ik de uitdaging ben aangegaan, en het aangedurfd heb oog in oog te staan met de verlangens van mijn hart. Deze ervaring- zowel de allesoverweldigende gelukzalige hoogtes als de donkere laagtes en Sloppy Joe days- staat voorgoed in mijn botten gebeiteld. Living hard/ for a while/ will hurt your bones/ but not your style.

And as Sinatra has ended most of our days at Base Camp, let him end this final one: The record shows/ I took the clothes/ and did it my way.

.

Ongeloof

Mijn sensoren registreren ongeloof. Yazu's lichaam is teruggevonden op 7700 meter, waarschijnlijk gestorven door uitputting. De juiste omstandigheden zijn onduidelijk, niemand weet goed wat te denken van de situatie. Wat is dit toch allemaal? When did we end up here?

Ik kan het niet helpen om continu aan Libor te denken, en hoe hij daar nu onbeschermd in kamp 3 ligt. Vooral 's avonds, als de zon achter de bergen verdwijnt en de temperatuur onder het vriespunt dropt, heb ik het moeilijk. De afbeelding van het onzichtbare staat op mijn netvlies gebrand.

Stuck in BC

Een boel expedities lopen nu stilaan op hun einde, en het is niet gemakkelijk een jeep vast te krijgen om ons vanuit Base Camp weer in de bewoonde wereld te krijgen. De Liaison Officer, een zogenoemde meereizende controleur, die vooral in de gaten moet houden dat de voorschriften en wetten van de Volksrepubliek China in het algemeen en die van de autonome regio Tibet in het bijzonder in acht worden genomen, kan voor morgen niets meer regelen maar belooft transport te voorzien voor de dag erna.

Yazu, één van de Japanese klimmers van ons team, is al verschillende dagen vermist boven ABC. We maken ons zorgen, maar hij is een beetje een eenzaat, een soloklimmer én een beresterke vent bovendien. Heeft zelfs al de K2 beklommen. Die komt wel weer boven water, beweren de meesten.

Foto: de Liaison Officer

Everest-marathon

Nog maar juist gisteren toegekomen in ABC, en ik word reeds gewekt met de droge boodschap dat er yaks beschikbaar zijn dus dat ik heel mijn inboedel naar Base Camp kan verschepen als ik wil.

Ik aarzel even. Vandaag al de lange voettocht terug naar Base Camp ondernemen? Dat is nóg eens ettelijke kilometers over moeilijk begaanbaar terrein in mijn gat gepeerd, en 'k ben nog niet half bekomen van de voorbije zware dagen. Dit lijkt wel een marathon!

Maar de gedachte aan Kathmandu, met zijn yoghurt, douches, echte bedden and a little slash of normality lonkt. En ik ga overstag. Ach, wat zou het ook. Dit kan er ook nog wel bij. Let's go!

De laatste loodjes

'k Heb rotslecht geslapen. Stikkapot zijn, en toch liggen woelen en keren, terwijl de wind de tent geselt en het lijkt alsof het zenuwachtig flapperende tentzeil bestaat uit honderden op hol geslagen zeehonden.

Als de morgen aanbreekt, ben ik opgelucht en met stramme spieren hijs ik dezelfde loodzware rugzak op mijn rug, voor de laatste loodjes van kamp 1 tot in ABC.

Het is een stralende dag, en de dood lijkt opeens weer ver weg. Ik voel de warmte van de zon op mijn gelaat en hef mijn gezicht naar de zon, waardoor alle schaduwen achter me vallen.

.

Foto's (boven) ons tentje in kamp 1; Marjolein tijdens het laatste stuk afdaling; (onder) bezoekje aan de Belgskes bij aankomst in ABC

.

Highway to hell and road to paradise

Van kamp 3 gaat het rechtstreeks naar kamp 1. Gekkenwerk eigenlijk, aangezien we beide kampen gelijk afbreken en alle materiaal terug mee naar beneden nemen: lege zuurstofflessen, tenten, slaapzakken, vuurtjes,.. Ik wankel onder het gewicht van mijn rugzak; Mingma heeft nog eens driedubbel zoveel op zijn rug, hij lijkt wel een yak. Deze dappere kleine Sherpa is gelijk een soort Obelix die in een vat vol XTC is gevallen.

We zijn bijna 36 uur onderweg nu, het laatste stuk naar beneden is hel, maar wél de weg naar veiligheid. Highway to hell and road to paradise.

Een koppel Franse klimmers slaat me vanuit hun tentje belangstellend gaande als ik wankelend onder het gewicht van mijn rugzak kamp 1 binnenstuik. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren, om te laten zien dat ik dan misschien wel dodelijk vermoeid ben, maar dat ik wél de tijd van mijn leven aan het beleven ben.

Sinds vanmorgen heb ik enkel sneeuw gegeten, dus ik kan ze wel kussen als ze me hun thermos drank aanbieden.

One big nothing

Libor is dood. Mingma zegt het op haast neutrale toon, met vermoeide stem. Ik knipper met mijn ogen en kijk hem ongelovig aan. 'Libor is what..?!' Hij herhaalt hetzelfde in zijn gebroken Sherpa-Engels: 'Czech climber is finished. Dead.' Ik schud vertwijfeld met mijn hoofd, de tranen schieten in mijn ogen en mijn keel zit plots potdicht.

De Tsjech was blijkbaar dezelfde nacht als ons aan een summitattempt begonnen, halverwege onwel geworden, teruggekeerd en op 8300 meter in kamp 3 aan hoogteziekte bezweken.

Ik begrijp het niet. Dood. En waarom? Alles lijkt opeens zo zinloos. Het klimmen, de uitdaging om die ene top te bereiken. What's the use of summiting? In the end, it all will pile up so tall/ to one big nothing/ one big nothing at all.

Het zijn 36 intense en veeleisende uren geweest, en nu dit verschrikkelijke nieuws.

Ik voel me leeg en vanbinnen volledig uitgehold.

.

Foto's: Mingma Sherpa en Marjolein in kamp 1

The Woooof of the World!

Het einde van de ridge en het einde van de wereld.. En dan niets meer behalve de strakke blauwe ochtendlucht. There is nowhere else to climb. Ik sta op het dak van de wereld.

Mingma mept me op mijn schouder en steekt lachend zijn duim op. Ik grijns vrolijk terug, trek het zuurstofmasker van mijn gezicht en zuig de ijle lucht op. De sneeuw, de rotsen, de lucht; alles valt nu samen in dit moment, dat niet meer tot de tijd behoort maar tot de eeuwigheid.

Vrij snel beginnen we weer aan de afdaling; er is immers nog een lange weg te gaan: de top is maar halfweg. Mijn overgeconcentreerde brein weet van de vermoeidheid, en in een onbewaakt moment slipt mijn stijgijzer op een ijzig stuk rots. Eén seconde staat mijn wereld stil, ik wankel. In een flits zie ik de Rongbuk gletsjer enkele kilometers lager, maar dan herpak ik me, balancerend op één been. Een welgemeende 'godverdomme' wordt gesmoord door het masker voor mijn gezicht, 'k blaas de lucht door mijn tanden en ik heradem. Geluid en beweging vallen weer samen. Shit, this mountain is not for rookies. "Okay girl, you have touched the sky, but now don't you become a statistic", bezweer ik mezelf. En dan: "pas toch op, kip". Ik trek mijn rugzak recht, en ga met trillende benen verder.








Slapen

Ik ben zó moe. Dit hou ik niet lang meer vol. Kamp 3 is nog zeker 200 meter van me verwijderd. 'Rust maar even, sjoeter', zegt mijn gevoel, een lief stemmetje. 'Je hebt het verdiend. 5 minuutjes maar, dat kan geen kwaad. Je hebt hard genoeg gewerkt vandaag.' Ik knik instemmend, en wil me laten zakken in de sneeuw, gewoon even op mijn rugzak zitten met mijn hoofd in mijn handen. 'Doe het niet', zegt een andere, zeurderige stem in mijn hoofd, mijn verstand waarschijnlijk. 'Doe het niet. Als je nu gaat zitten, val je in slaap. En als je nu in slaap valt, zal het voor altijd zijn.' Zeurkous, denk ik. Dikke, stomme, onnozele zeurkous. 't Is toch maar voor 5 minuutjes zeker. Het lieve stemmetje in me knikt instemmend. 'Doe het niet. Doe het niet', zegt de verstandige stem in me, nu meer dwingend. 'Komaan, het is niet ver meer. Denk niet aan de afstand die je nog af te leggen hebt. Denk gewoon aan je linkervoet. Ja, goed. En nu aan je rechtervoet. Een klein stapje per keer. Zie je wel, je bent al weer een meter verder.' Ik mopper en grom, vervloek dat stomme mens in me dat me nog geen 5 minuutjes rust gunt, en bereik- wat me uren later lijkt te zijn- ons tentje in kamp 3

Foto's: de klim/afdaling tussen kamp 3 (8300 m) en de top (8850 m). De laatste foto (Second Step) is genomen door Stef Maginelle op 15 mei.

Breathe and Believe

Het topkamp op 8300 meter is de hoogste kampplaats ter wereld: hier zullen we slechts een paar uur blijven om te recupereren en sneeuw te smelten voor drinkwater, alvorens we vertrekken voor een toppoging. Rond de middag arriveren we vanuit kamp 2 op deze surreële plaats, waar dikke donsmannetjes met een loden traagheid tussen de her en der verspreide gele tentjes dwalen, en om 21.00 u 's avonds staan we al weer vertrekkensklaar voor de finale etappe naar de summit.

Foto's: de laatste meters om kamp 3 (8300 m) te bereiken

Buiten is het aardedonker, de maan zit verscholen achter de wolken en het sneeuwt dikke vlokken. Gelukkig is het windstil zodat de koude draaglijk is. Ons klaarmaken in de tent is een verzameling van 'umbles': fumbles, stumbles, mumbles, grumbles. Alles lijkt wel of bevroren of kwijt. Geluiden dringen slechts gedempt, alsof ze in watten zijn verpakt, tot me door. Maar als ik uiteindelijk de tent uit kruip, manifesteert zich een zeldzame wakkerheid en alertheid.

Ik kijk naar boven, naar die vijandige, ijskoude, geurloze wereld, en het zwarte silhouet van de de hoogste berg ter wereld. Zoveel excuses om te vermijden wat daarboven ligt. De donkere nacht. De kou. De sneeuwval. Maar dan denk ik:'Komaan. Breathe and believe. No excuses. Just do it.'

Ik klik me in het touw en begin me een weg naar boven te werken. De route loopt grotendeels over de smalle Northeast Ridge, onderweg onderbroken door drie zogenaamde 'Steps': rotspassages die te beklimmen zijn.

De kam is op verschillende plaatsen afschuwelijk smal: soms wel amper 30 centimeter breed, met langs weerszijden een verval van 3 kilometer. Eén stap verkeerd maakt het verschil tussen leven en dood. Maar er is geen tijd voor melodrama, dit is waar ik wou zijn.

De route is steiler en technischer dan ik had verwacht, en ik geniet van elke stap en elke beweging. Om 5.00 u kleurt de hemel eerst pastel en dan fel paars-rood. Ik adem zwaar door mijn zuurstofmasker en mijn hart bonkt wild. De top is nu zó dichtbij, ik kan hem haast aanraken.. Zou het..?

Murphy

Tegen de 8000 meter, juist voor de aankomst in kamp 2 op de North Col Ridge, passeren verschillende klimmers me met reeds hun zuurstofmasker op. Ik voel het tot in de toppen van mijn tenen dat het zuurstoftekort mijn tempo naar beneden haalt, en mijn hersenen in een dikke, slijmerige massa verandert. Toch weiger ik dat ding ook al op mijn hoofd te zetten; niet omwille van één of ander geitenwollensokken ethisch principe of vetgeile ambitie, maar simpelweg omdat ik mijn lichaam zo lang als gezond mogelijk is aan de hoogte wil blootstellen. Want stel je voor dat je vanaf pakweg 7000 meter op zuurstof klimt, en een kilometer hoger valt dan om de één of andere reden die zuurstoftoevoer weg (de regulator bevriest, of je laat je fles vallen, of,..)dan sta je daar plots op een hoogte waar je lichaam totaal niet aan aangepast is. Goed voor een stevig hersenoedeem en een express one-way ticket richting heaven.

Mingma is een beetje bokkig op me dat ik zo lang wacht met de zuurstof aan te sluiten, alhoewel ik besluit om de nacht toch op oxygen door te brengen. Ik zet mijn fles op de laagste flow, zo zou ie 12 uur moeten meegaan, en we kruipen in onze slaapzak. Vier uur later heb ik al prijs, en komt er geen zuchtje lucht meer uit de gloednieuwe fles. Nu al leeg?! Onmogelijk. Zie je wel, daar is mijn vriend Murphy al. This bottle and I do not get along. Maar ik zit er niet zo mee, 'k voel me wel ok en 'k slaap de rest van de nacht door zonder extra oxygen.

Tenzing Norgay

En we zijn vertrokken! De route van ABC naar the North Col (kamp 1, 7100 m) ken ik ondertussen wel op mijn duimpje. De touwlengtes hebben geen verrassingen meer voor me, in een recordtijd sta ik op de North Col. Simultaan klimt een Tsjechisch meisje ook naar kamp 1, tesamen met haar Sherpa Tashi. We zullen de volgende dagen ook hetzelfde tempo aanhouden, en een boel aflachen.

Foto: de North Col

Later blijkt dat Tashi de kleinzoon is van Tenzing Norgay, de Sherpa die samen met E. Hillary de allereerste beklimming van Mt. Everest in 1953 op zijn naam heeft staan. Maf he. The myth becomes reality.

Foto's: Tashi, Klara (Tsjechie) en Marjolein

..En Bukra..

Normaal gezien zouden we vandaag naar boven vertrekken. Maar er zit veel sneeuw in de lucht. Misschien nog een dagje wachten...

GOED NIEUWS

Gisteren woensdag 16 mei om 16 uur (= 20 u Nepalese tijd): het bevrijdend satelliet-telefoontje van Marjolein dat ze samen met Mingma sherpa getopt hebben en alles OK is!

Ze waren op dat moment reeds afgezakt naar een lager gelegen kamp om aan te sterken. Meer kon Marjolein op dat moment niet gezegd krijgen gezien de vermoeidheid.

Deze ochtend 17 mei kwam er een telefonische bevestiging vanuit Kathmandu via de organisatie in België.

ONS DAPPER MEISJE HEEFT HET SAMEN EN ZEKER OOK MEDE DANKZIJ MINGMA SHERPA, HAAR ENGELBEWAARDER, ZONDER KLEERSCHEUREN GEHAALD! FANTASTISCH! DIKKE PROFICIAT AAN BEIDEN!

Verder nieuws volgt zeker, maar hoofdzaak is dat zij nu de tijd nemen om te recupereren en veilig af te zakken naar ABC (advanced base camp).

- Het Thuisfront -

Vienna

Slow down, you crazy child
you're so ambitious for a juvenile
But then if you're so smart, tell me
Why are you still so afraid?

Where's the fire, what's the hurry about?
You'd better cool it off before you burn it out
You've got so much to do and
Only so many hours in a day

But you know that when the truth is told..
That you can get what you want or you get old
You're gonna kick off before you even
Get halfway through
When will you realize, Everest waits for you?

Slow down, you're doing fine
You can't be everything you want to be
Before your time
Although it's so romantic on the borderline tonight
Tonight..
Too bad but it's the life you lead
you're so ahead of yourself that you forgot what you need
Though you can see when you're wrong, you know
You can't always see when you're right, you're right.

You've got your passion, you've got your pride
But don't you know that only fools are satisfied?
Dream on, but don't imagine they'll all come true
When will you realize, Everest waits for you?

Slow down, you crazy child
and take the phone off the hook and disappear for a while
it's all right, you can afford to lose a day or two
When will you realize,.. Everest waits for you?
And you know that when the truth is told
that you can get what you want or you can just get old
You're gonna kick off before you even get half through
Why don't you realize, Everest waits for you?
When will you realize, Everest waits for you?

(Vienna- Billy Joel)

Harry Potter

Het is bijna zover! Overmorgen vertrekken we naar boven voor de finale klim. In drie dagen zullen we naar kamp 3 op 8300 meter klimmen, en vandaar een toppoging wagen als het weer meezit (en ikzelf tegen dan nog 'pap' kan zeggen). 'k Ben al een beetje mijn rugzak aan het maken, en kijk mijn tent rond om te zien wat nog mee naar boven moet. Mijn oog valt op het spandoek met het logo van één van mijn sponsors. Ik kreun hard: een canvas doek van anderhalve bij één meter. Oh shit. Waarom heb ik niet gewoon een sticker meegenomen?

Too bad. Voor wat hoort wat. Ik staar naar het ding, maak wat mysterieuze vingerbewegingen en fluister: "Word kleiner. Word lichter. Word kleiner. Word lichter." Er gebeurt niets. Dju, bij Harry Potter zou dit wel gelukt zijn. Ik rol het ding op tot een kleine worst, en steek het zorgvuldig in mijn rugzak. En dan te bedenken dat we de kartonnetjes uit de WC-rollenhalen om gewicht te besparen!

De volgende dagen zullen hard hard hard worden, maar 'k heb er een goed gevoel over. I believe in me!

Foto: Mingma op de North Col

De binnenste Pinguin

Laat me U het concept van de binnenste pinguin introduceren. Stel, het is berekoud en er staat een gemene ijzige wind; geen spoor te bekennen van enig plekje ter beschutting. Dan troept U samen met Uw mede-lotgenoten op een hoopje, ritmisch met de voeten stampend en dicht bij elkaar kruipend om wat warmte te genereren, net als een bende pinguins.De gelukzak die zich in het midden van de groep kan positioneren en bijgevolg het minste wind en koude vangt, is de binnenste Pinguin.

En waarschijnlijk ook diegene met de meeste Happy Feet.

Coca Cola

Terug in ABC. 'k Zit buiten voor de eettent en de namiddagzon doet prachtige dingen met de kleuren op de bergflank en op de summit van Mt. Everest. Het is gek eigenlijk, hoe we in de stad meestal de neiging hebben om naar de grond te kijken, en in de natuur juist naar boven.

Vanuit het niets duikt opeens een Tibetaanse man op, de zakken van zijn sjofele jasje uitpuilend met blikjes cola. Woeha!! Dit is nu ECHT eens wat ik nodig had. Een totaal andere smaak dan lauwe jus of de steeds weerkerende black tea. En suiker! Veel suiker!! Het hemelse is vooral aards en tastbaar.

De Tibetaan is natuurlijk ook niet stom, en ziet de kinderlijke opwinding in mijn ogen. Hij verkoopt me zijn ganse voorraad (8 blikjes) aan een belachelijk hoge prijs. Tja. Life on earth is expensive... But hey, it does include an annual free trip around the sun.

Charcuterieklimmer

Weg euforie van gisteren als ik naar de North Col Ridge (kamp 2) klim. In slow motion baan ik me een weg naar boven over de eindeloze sneeuwkam. Elke stap sterf ik een beetje meer. U zou lachen, thuis, als U zou zien wat voor een relatief simpel sneeuwpaadje dit stuk van de route eigenlijk wel niet is. Nog redelijk steil omhoog, dat wel, maar eigenlijk alleen afgezekerd met touw opdat je in slecht weer en mist niet van de richel zou donderen.

Charcuterieklimmer, vloek ik in mezelf, naar adem snakkend, terwijl ik er met moeite nog drie stappen uitpers. De mensen thuis zouden je hier op dit pad eens bezig moeten zien. Maar dan denk ik ook:..ze weten..niet..Hoe!!Moeilijk!!Dit!!Is!!

Ik stop even om een wafel te nemen, en zo wat gewicht van mijn rugzak weg te eten. De uitzonderlijke pracht van het hooggebergte doet mijn mistige gedachten wat vervagen en schouderophalend denk ik:"Och, qui va lent, va bien. Et qui va bien, va loin."

Foto's: de eindeloze sneeuwkam van kamp 1 naar kamp2

Zuignappen

Yoehoe! Naar kamp 1 vandaag! De hemel is strakblauw, de sneeuw perfect en ik klim naar boven alsof ik zuignappen aan handen en voeten heb. De laatste touwlengtes zijn bijna- verticaal sneeuw & ijs, it's a mighty funky climb, en 'k heb zin om te zingen. It's crazy I'm thinking/ just knowing that the world is round/ Here I'm dancing on the ground/ Am I right side up or upside down/ Is this real or am I dreaming?

Foto: het begin van de klim naar de North Col (kamp 1)

Deze keer blijven we overnachten op 7100 meter. De tent staat wegens gebrek aan plaats zo scheef als de toren van Pisa, mijn bekken ligt 40 centimeter lager dan mijn voeten, 'k heb een koppige zuurstoffles die uiteindelijk ook alleen maar aan de wet der zwaartekracht voldoet als hoofdkussen, Mingma's voeten are stinking as hell en er priemt een ijspiket of twee in mijn rug. But who cares, 'k lig zalig ingeduffeld IN een donspak IN een donsslaapzak, een stuk chocola in de ene en een dampende kop thee in de andere hand, terwijl buiten de hemel rood kleurt en weldra de nacht zal vallen. Happy!

Sherpa-oxygen

Een sigaret van een onbestemd Chinees merk bungelt uit zijn mondhoek. Het pakje doet de ronde, en ook de andere Sherpa's steken nonchalant een sigaretje op. Tashi spant de kroon, als hij kon stak hij er drie tegelijk in zijn mond. Ongeloofelijk toch, die kerels roken hier dagelijks samen meer sigaretten dan de Here Jezus Apostelen had, en toch zijn ze in staat om Mt. Everest op te sprinten in een tijdsspanne die een normaal mens nodig heeft om het woord 'Mt. Everest' nog maar uit te spreken. Alle mensen zijn uniek, maar zij toch wat meer dan wij. Of ben ik niet al te veel gewoon?

En als je ongelovig op de machtige witte flank van Mt. Everest wijst, en dan op hun sigaret, nemen ze bedaard nog een trekje en met een simpele hoofdknik naar de witte rook die zachtjes opkringelt glimlachen ze quasi-serieus verontschuldigend:'Sherpa- oxygen'.

Bukra, insha'allah

All dressed up and nowhere to go.

De lucht zit potdicht, het sneeuwt dikke vlokken en er staat een stevig windje. Nice day if you're a polar bear.

Het plan om naar kamp 1 te klimmen en daar te blijven slapen, zal niet voor vandaag zijn, grrr.. En ik was er zo klaar voor.

'k Zal mijn mindset moeten switchen, terug naar de Sudanese cultuur bijvoorbeeld. Bukra, insha'allah. Een meer relaxte attitude tegenover het leven. Wat vandaag niet gerealiseerd kan worden, zal morgen (bukra) wel bereikt worden- God willing (insha'allah).

Zen Speaks. Shouts of Nothingness

Rustdag vandaag in ABC, na de zware tocht van gisteren. Niet veel te melden eigenlijk. Ik denk dat ik me een ghostwriter ga zoeken voor dagen als deze.

Tashi

Ik smijt mijn rugzak over mijn schouders, trek mijn wanten aan en adem de frisse ochtendlucht in. Ah, I am back in the running. Als ik goed doorstap moet ik in de vroege vooravond in ABC zijn. Mijn hoest is nog niet helemaal weg, maar beter dan dit zal het toch niet worden, dus moeten we het hier maar mee zien te doen.

Mijn compagnon is Tashi, een Tibetaanse jongen die zo een beetje koerier is tussen BC en ABC, en vandaag ook naar boven gaat. Afgezien van Tibetaans en Sherpa-taal spreekt hij slechts enkele woorden Engels, maar we hebben niet veel woorden nodig om elkaar te verstaan.

Onderweg begint het te sneeuwen. Een zachte, trage sneeuw.

Om de zoveel tijd moeten we uitrusten, even op adem komen, en dan zitten we daar: twee stille figuren, bepakt en gezakt op een stuk rots, communicerend zonder woorden, een laag wit poeder over ons. Een perfect stilleven, tot één van de twee iets onverstaanbaars bromt, en we ons weer in beweging zetten.

Foto's: Tashi