The sound of the world turning

Vanochtend heb ik lang uitgeslapen. De laatste dagen- vooral ook juist voor vertrek uit Belgie-

waren nogal hectisch, en het deed me dan ook deugd om nog eens rustig te kunnen wakker worden. ‘k Had mijn wekker niet gezet, en aangezien ik kan doorslapen als een regiment zatte pruisen, was het al bijna middag eer ik aan het ontbijt zat.

Juist op tijd mijn toast naar binnen gespeeld, of daar stond Mingma al aan de deur - mét motor. Freewheelen door Kathmandu, een tijdverdrijf waar ik ganse dagen mee zou kunnen vullen. In de buitenwijken rondsjeesen, neus in de wind en zon op je bol. Of je helemaal smijten in de jungle van taxi’s, riksja’s, bussen en brommers. Ik kom ogen en oren tekort. This is the sound of the world turning.

In de supermarkt doen we de laatste inkopen: suiker, noodles en wc-papier. No need for more chocolat though. De procedure voor mijn Tibetaans visum is ook in gang gezet, morgen ga ik informeren voor de aankoop van zuurstofflessen, maskers en regulators. Ongeloofelijk hoe veel geld ‘lucht’ kan kosten. Maar in tegenstelling tot onze vorige expeditie, heb ik beslist om deze keer nu toch – vanaf het laatste hoogtekamp op 8300 meter- zuurstof mee te nemen. Het klimmen met zuurstof reduceert het risico om vrieswonden op te lopen, en zorgt er ook voor dat je toch nog min of meer helder kunt denken, waardoor de kans dat je een fatale val in de dieperik maakt door wrong judgement drastisch verkleint. Een beslissing die je niet te ‘luchtig’ moet opnemen dus. Gelukkig heeft een jaar wonen in Afrika mijn bargaining skills verfijnd. You give me good price mister. Duimen voor wat korting!

Fotos: Met Mingma en zijn vrouw en dochtertje in de supermarkt. Op de brommer. Sfeerbeelden Kathmandu.

Lang zal ze leven

’t Verstand komt met de jaren, zeggen ze. Het uitgelezen moment dus om mijn kom met wijsheid nog gauw wat bij te vullen voor de start van de expeditie. Happy birthday to me! 27 is een prachtige leeftijd om grootse uitdagingen aan te gaan.

Vandaag heb ik het leeuwendeel van de dag in een depot op de luchthaven doorgebracht. Mijn cargo is heelhuids en – nog belangrijker- integraal toegekomen, een beter verjaardagskado had ik me niet kunnen wensen. Want stel je voor dat er ergens een zak in één of andere transitzone blijft slingeren… Ik zou niet graag vertrekken zonder pakweg een donsjas of tenten. Één van mijn tonnen was wel opengebroken, en zo op het eerste zicht leken mijn (reserve)wanten verschwunden. ‘k Had me er al bij neergelegd dat er waarschijnlijk ergens in de woestijn van Bahrein nu een gelukkige mens met gloednieuwe wanten van The North Face zat, maar bij een grondigere check later in mijn kamer- waarbij ik de tonnen resoluut heb uitgekieperd- bleken ze ergens verfrommeld tussen te zitten. Hoera! En mijn excuses aan de man in de woestijn. M’n hotelkamer heeft nu veel weg van een slagveld, een beetje zoals de garage thuis voor vertrek (zie ook foto weblog 25/3).

Ondertussen heb ik mezelf getrakteerd op een heerlijk feestmaal, onder het motto: vet isoleert goed. Als je mijn gewicht in aardappelen zou kopen, is je karretje vol. Maar dat deert me niet, een achtduizender beklimmen is minstens zo effectief als een wortelsapdieet. Ay Caramba!

Namaste!

Namaste, en welkom in Nepal, land van Rollercoaster Hills en Heavenly Himalaya, geboorteplaats van Buddha en thuis van tijgers en Sherpas, yaks en yetis! Waar spectaculaire vergezichten, rijstvelden, pagoda s en paleizen hand in hand gaan met kolkende rivieren, Hindu pelgrimstochten, jungle en eeuwige sneeuw.

Mingma, de Sherpa waarmee ik een soort mini-team vorm in onze grotere internationale expeditie, staat me reeds aan de luchthaven op te wachten. Het is een blij weerzien – we klommen in het verleden immers al samen- en na een blitsbezoek aan de guesthouse waar ik de komende week zal verblijven, sleurt hij me enthousiast de gezellige drukte van Kathmandu in. ‘You come to my place, we eat momo’, zegt hij, en even later zitten we- samen met zijn vrouw en dochtertje- rond een salontafeltje dichtgevouwen deegflapjes gevuld met gehakt te eten.

Daarna gaat het recht naar Bodhnath stupa, een soort bolvormige Boedhistische tempel, om de goden alvast gunstig te stemmen voor het verloop van onze expeditie. Als zoveel devotie geen goede afloop verdient.. Met elke draai aan de gebedsmolentjes, die propvol zitten met Boedhistische gebedjes, worden die prayers ‘geactiveerd’ en het Universum ingestuurd.

Uit het klooster aan de overkant van de straat klinkt het knallen van de cymbalen, de Tibetaanse monks murmelen boedhistische mantras en in een wolk van juniper wierrookstokjes dingen we naar de gunsten van de goden. Good kharma is all around us.

Regenbooggevoel

Professioneel afscheidnemer Xavier De Baere zou in mij geen gelijkgestemde ziel vinden. Afscheid nemen is absoluut niet mijn ding. Lachen, en toch traantjes in de ogen: een beetje een regenbooggevoel. Vanbuiten kloek- vanbinnen koek.

Vannacht is er van slapen niet veel in huis gekomen. k Ben niet echt zenuwachtig, maar wel en vooral nieuwsgierig naar wat de komende weken zullen brengen. De vele sms'jes van vrienden nog juist voor vertrek waren hartverwarmend. 'k Onthou vooral 'geniet ervan', 'behouden thuiskomst' en 'mis u vlieger niet weer'.

Via Paris- Charles de Gaulle ben ik ondertussen in Bahrein (Verenigde Emiraten) aanbeland, alwaar de vlucht naar Kathmandu over enkele uren zal vertrekken. Ik hou van de sfeer van een luchthaven. Uren zou ik op een bankje kunnen zitten om naar de mensen te kijken. Je een voorstelling proberen te maken waar die of die vandaan komt en wat de volgende bestemming zal zijn. Het beste aan reizen zijn niet zozeer de bezienswaardigheden, de musea of de uitzichten. Het beste aan reizen zijn de mensen die je tegenkomt. Zwarte, witte, rode ('Last call. Mister Stevens, last call') mensen. Ieder met zijn eigen verhaal. En de ontdekking van andere culturen, gewoontes en gebruiken. Andere ogen hebben, de wereld zien door de ogen van een ander.

'Reizen, het is zijn hart losmaken van het anker der kleine vaart, om het vlot te laten geraken op de zeeen der wereldkaart. Het is zijn hart van het beminde losrukken, fier en onbevreesd, om het schoner nog weer te vinden dan het ooit voordien is geweest.' (Bertus Aafjes)

Meer nieuws morgen vanuit Kathmandu!

The Point of No Return

De vrouw aan de kassa in de GB- het type dat zweert bij vegetarische tofu en een struik andijvie- kijkt me lichtjes misprijzend aan als ze de enorme hoeveelheden candybars, snoepgoed en chocola ziet passeren over haar band. Met het totaal aantal calorieen dat hier door haar handen gaat, kan je een raket naar de maan lanceren. Ik maak een verontschuldigend handgebaar, ze grijnst en steekt bemoedigend haar duim op als er een pak (gedroogd) fruit passeert.

Ondertussen zijn voorgaande items, tesamen met al mijn klimmateriaal, reeds vertrokken per cargo naar Kathmandu. Van geordende chaos in de garage naar een overzichtelijk geheel van zakken en tonnen, een denkoefening om alles effectief ingepakt te krijgen die allerminst een sinecure was. Mijn materiaal is vertrokken, this is The Point of No Return. Ik heb er zin in!

Foto's: materiaal en eten (voor-en-na inpakken); kantoor Brucargo Gulf Air (Brussels airport)

Sponsoring Artsen Zonder Grenzen

Met deze expeditie wil ik graag Artsen zonder Grenzen een warm hart toedragen. De Artsen zonder Grenzen (www.azg.be) verlenen hulp aan volkeren in nood, aan slachtoffers van rampen van natuurlijke of menselijke oorsprong en slachtoffers van oorlogsituaties, zonder enig onderscheid van ras, godsdienst, filosofie of politiek.

Het reizen en werken in ontwikkelingslanden heeft mijn overtuiging alleen maar versterkt hoe belangrijk het wel niet is om toegang te hebben tot basisgezondheidszorg en essentiële zaken zoals proper drinkwater.

Je kan de expeditie steunen door een gift te storten op rekening van:

ARTSEN ZONDER GRENZEN [Dupréstraat 94 | 1090 Brussel]
Rekeningnummer 000-0001018-48 [met vermelding 'Everest zonder Grenzen']

Het bedrag gaat integraal naar Artsen zonder Grenzen; voor giften vanaf 30 euro wordt een fiscaal attest uitgereikt.

Hieronder vind je een voorlopige tussenstand:

Over polarsokken en oorverwarmers

Momenteel loop ik hier thuis rond met geïnsuleerde thermisch efficiente superieure waterresistente schoenen, donzen wanten waar minstens een bataljon ganzen collectief pluimen voor heeft bijgedragen, zijdezachte supergezellige fleece die fantastisch voelt en zoveel thermisch ondergoed, dons en gore-tex dat het Michelin-mannetje vergeleken bij deze elegante verschijning een anorectisch kereltje is.

U raadt het al: vanmiddag ben ik (het laatste deel van) het gesponsorde materiaal mogen gaan afhalen in Bornem, waar de hoofdzetel van The North Face is gevestigd. Geen existentiële crises meer voor de kleerkast. Lichtgewichte, ijzersterke, superwarme en - misschien niet strikt noodzakelijk voor de beoogde doeleinden maar toch ook een niet helemaal te verwaarlozen factor- supertrendy vestjes! Als ik al niet boven geraak, dan zal ik toch de meest sexy klimmer in base camp zijn. Ik trek mijn muts recht (machine washable!), struikel over de tenten, land comfortabel op een hoop slaapzakken en mik de seamless tight heather grey baselayer system in de moonlight ivory rugzak die naast de atoll blue duffelbags ligt. What a day...

Bedankt The North Face, dankuwel Jan Van Hoof!

Foto: Jan Van Hoof, baas The North Face Benelux.

U wil ook wel zo een hippe vest? Een skibroek voor de zomer is geen slecht idee met de frequente klimatologische verwarringen? Of U had eerder een stevig paar sandalen voor die wandelvakantie in de Ardennen in gedachten? Innovatief, technologisch hoogstaand en polyvalent materiaal voor mannen, vrouwen en kinderen in The North Face Store, Wiegstraat 19 te 2000 Antwerpen. Ma-Do 10.00-18.00 u; Vrij- Za 10.00-18.30 u

Everest Zonder Grenzen in de pers

Geschreven pers:

• Het Nieuwsblad (16/01/2007)
• De Streekkrant (25/01/2007)
• Weekend Knack (14/02/2007)
• Het Laatste Nieuws (26/02/2007)
• Randkrant (maart 2007)
• Passe Partout (07/03/2007)
• Artsenkrant (maart 2007)
• Passage (tijdschrift VBSF, maart 2007)

Radio, TV en Internet

• Middagpost (Radio 2, 16/01/2007)
• Zondagpost (Radio 2, 21/01/2007)
• Zina Magazine (Ring Tv, 17/01/2007)
• Bruno Opdebeeck (FM Brussel, 26/02/2007)
• Website Artsen zonder Grenzen
  

Wat voorafging... my road to Mt. Everest

Tibet, september 2004. Sneeuw knispert onder mijn voeten en slechts 50 meter scheiden me van de top van Mt. Cho Oyu, met 8201 meter de zesde hoogste berg ter wereld. De rand van het Universum. Ik hap naar adem in de ijle lucht, zoals een vis op het droge, leun voorover en zoek houvast op mijn ijshouweel, tot ik weer bij mijn positieven ben. De hele nacht hebben we stevig doorgeklommen, met bevroren vingers op verijsde touwen. Ik vraag me af of, als het nog even kouder wordt, ook de zonnestralen zullen bevriezen.
Het uitzicht is overweldigend, de hemel is staalblauw en het gezelschap is goed. Mijn hart maakt een sprongetje omdat ik hier mag zijn. Zien of het mogelijk was, die scherpe grens van 8000 meter overschrijden, de ‘zone des doods’ binnentreden, en er ook weer heelhuids uit terug keren. Ik sluit mijn ogen, hef mijn gezicht naar de zon en koester de eerste zonnestralen.

Sudan, augustus 2005. De avond kleurt rood en ik schud de hitte van de dag van me af. Joggingschoenen aangetrokken en vertrekkensklaar om na een dag hard werken voor Pharmaciens Sans Frontières mijn gedachten de vrije loop te laten en de ondergaande zon in de Afrikaanse savanne tegemoet te rennen. Ik vertrek op een sukkeldrafje, een grote stofwolk achterlatend, en loop naar het einde van de wereld, een horde gillende en lachende kinderen in mijn kielzog. Vanachter de hutten duiken nog meer kinderen op, blootvoets en met luide kreten die gekke mzungu aanmoedigend. Ik lach, en trek een sprintje met een jongetje in een veel te groot T-shirt en op flip-flops, half zo klein en twee keer zo snel als mij.

Brussel, december 2006. Het is drie uur ’s nachts en ik ben klaarwakker. De regen tikt zachtjes tegen de ruit. Ik schiet in mijn loopschoenen, trek mijn muts diep over mijn oren en duikel de nacht in. Het is stil in de natte straten van Brussel, het wegdek glimt, de maan kijkt goedkeurend toe en ik ren. Smiley Faces, zingt Gnarls Barkley in mijn oren.

Brussel, oktober 2006. Aaaah..dministratie! De berg papier op mijn bureau lijkt me nog onoverkomelijker dan elke andere Himalayareus. Sponsors vinden voor de expeditie blijkt niet zo gemakkelijk te gaan als ik had verwacht, en het alternatief – alles zelf betalen- is evenmin haalbaar, gezien de waanzinnig hoge kost van de permit voor Mt. Everest.
Soms twijfel ik wel eens. Ik bedoel maar..vrienden van me praten over hoe ze hun nieuwe keuken aan het installeren zijn, en dan denk ik van goh.. ben ik wel juist bezig? Waarmee ben je eigenlijk bezig? Aan het uittellen of het wel in je budget past om extra zuurstof mee te nemen. In plaats van je centen te besteden aan andere dingen, inductiekookplaten of zo. Maar dan weet ik weer dat ik dit voor geen geld ter wereld zou willen missen.
Gelukkig kan ik rekenen op twee fantastische sponsors, AS Adventure en The North Face, om de financiële ravage enigszins binnen de perken te houden én ook nog eens met het beste materiaal aan de start te verschijnen. Dankuwel!

Een goede voorbereiding is al de helft van een geslaagde expeditie. Berekende risico’s nemen. Niet gewoon stomweg op je doel afgaan, maar weten waaraan je begint. Op voorhand plan Z bedenken. What if..? Alles proberen in te calculeren, zo goed mogelijk. Materiaal op voorhand checken: touwen, slaapzakken, tenten, crampons, gasvuurtjes, kledij,.. Verzekering afsluiten, cargo regelen, visa en permits aanvragen, zuurstofflessen kopen, satphone uittesten.. En mentale voorbereiding. Geestkracht kweken om bij onverwachte tegenslag beschermd te zijn. Jezelf opladen voor wat zal komen. Al weet je dat nooit op voorhand natuurlijk.

Gezwommen, getraind, melk gedronken. Ik ben er klaar voor. There go I.