De Bende van Mingma

Gisteren dus mijn eerste blogs per satelliet verzonden. Om die
zender te installeren moet je eerst de azimut en inclinatie
berekenen om de positie van dat ding te bepalen, een hoop
kabeltjes vastvijzen en verbinding maken met een laptop.
Het klinkt ingewikkelder dan het is- er is eigenlijk geen knoert
aan- maar aangezien ik de zeldzame gave bezit om computers
en elektronisch materiaal te kunnen laten crashen door er
alleen nog maar naar te kíjken, moet ik zeggen dat ik
ikweeniehoetrots was toen die e-mail effectief in cyberspace
opging.



Nadien wikkel ik het zootje ook altijd liefdevol in mijn donsjas,
de temperatuur hier in base camp daalt 's nachts al serieus
onder het vriespunt; vanmorgen was mijn tandpasta alleszinds
bevroren.

Ik geloof dat ik in herhaling ga vallen, maar hier een dik eind
stappen vandaan bevindt zich het Rongbuk Monastery, een
ietwat verloren maar bekend klooster in de bergen. Vanmorgen
vroegen de Sherpa's wie zin had om met hen mee naar het
klooster te gaan, voor de zegen van de Lama. Wel, als ik
maar vaak genoeg meega, dan kent Boeddha me misschien
op den duur bij naam en voornaam, dacht ik zo. En 't is
alleszinds beter dan de ganse dag in je slaapzak hangen.

Samen met Regi, Libor en de Sherpa's togen we dus dapper
op weg. Vraag me niet hoe, maar onderweg is Mingma er in
geslaagd om enkele brommers van Tibetanen te lenen, die
voor hun nomadentent langs de kant van de weg zaten.
Echt fantastisch was dat! De Sherpa's op de met lintjes
en prullen versierde brommers, en wij achterop, met dikke
donsjassen, felle mutsen en glimmende zonnebrillen de
bergen door. De bende van Mingma.

Foto's: (boven) de Bende van Mingma. (onder) Rongbuk Monastery