Paralysis by analysis

Of ik geen schrik heb, dan. Hij leunt achterover en kijkt me verwachtingsvol aan, het hoofd een beetje schuin. 'Tuurlijk wel,' zeg ik. Een diepe frons verschijnt op zijn voorhoofd. 'Ja, maar..' aarzelt hij een ogenblik. Ik schiet in de lach en tracht me wat beter uit te drukken. 'Tuurlijk heb ik soms schrik. Het is en blijft een riskante onderneming. Maar een beetje angst is niet slecht. Het zorgt ervoor dat je alert blijft, geen ondoordachte beslissingen neemt. Fear makes you focus. En het is geen verlammende angst. Zolang het geen 'paralysis by analysis' is, is het wel ok voor mij.'

En wat het juist is dat ik daarboven ga zoeken. Is het de kick van het gevaar? Erkenning van andere mensen? Of de Yeti misschien? Waarom klimmen? Wat is er plezant aan kou lijden, op kleffe boterhammen kauwen, je overgeven aan extreme ongemakken en je leven riskeren voor wat heen-en-weer geklauter over enkele uitzonderlijk eenzame, onbekende en desolate rimpels van het aardoppervlak.

Als er al een antwoord op bestaat, ken ik het in ieder geval niet.

Onlangs las ik een artikel over hoogte-acrobaten, en misschien is het nog het beste te vergelijken met hun ervaring.

"Op zo een duizelingwekkend hoge plaats voel je vooral dat je leeft. De dood is op zo'n moment ver weg. Enkel het nu is dan van tel. Je bent op 1 van de meest spectaculaire plekken ter wereld, waar horizontaal en verticaal in elkaar overlopen. Daar in de sneeuw staan en de wind langs je wangen voelen glijden, is zo'n intense ervaring dat de tranen soms in je ogen staan. Je gaat nadenken over je eigen leven en de kansen die het biedt. Je laat jezelf zien dat alles mogelijk is. Als je maar durft te leven. Het is inspirerend om je visie op het leven en de wereld rondom jou in een ander perspectief te plaatsen."

En het is ook gewoon leuk natuurlijk, dat klimmen.

To push your limits, just 'for the love of it';
A reason that seems as good as any, and probably better than most.