Foto's: de laatste meters om kamp 3 (8300 m) te bereiken
Buiten is het aardedonker, de maan zit verscholen achter de wolken en het sneeuwt dikke vlokken. Gelukkig is het windstil zodat de koude draaglijk is. Ons klaarmaken in de tent is een verzameling van 'umbles': fumbles, stumbles, mumbles, grumbles. Alles lijkt wel of bevroren of kwijt. Geluiden dringen slechts gedempt, alsof ze in watten zijn verpakt, tot me door. Maar als ik uiteindelijk de tent uit kruip, manifesteert zich een zeldzame wakkerheid en alertheid.
Ik kijk naar boven, naar die vijandige, ijskoude, geurloze wereld, en het zwarte silhouet van de de hoogste berg ter wereld. Zoveel excuses om te vermijden wat daarboven ligt. De donkere nacht. De kou. De sneeuwval. Maar dan denk ik:'Komaan. Breathe and believe. No excuses. Just do it.'
Ik klik me in het touw en begin me een weg naar boven te werken. De route loopt grotendeels over de smalle Northeast Ridge, onderweg onderbroken door drie zogenaamde 'Steps': rotspassages die te beklimmen zijn.
De kam is op verschillende plaatsen afschuwelijk smal: soms wel amper 30 centimeter breed, met langs weerszijden een verval van 3 kilometer. Eén stap verkeerd maakt het verschil tussen leven en dood. Maar er is geen tijd voor melodrama, dit is waar ik wou zijn.
De route is steiler en technischer dan ik had verwacht, en ik geniet van elke stap en elke beweging. Om 5.00 u kleurt de hemel eerst pastel en dan fel paars-rood. Ik adem zwaar door mijn zuurstofmasker en mijn hart bonkt wild. De top is nu zó dichtbij, ik kan hem haast aanraken.. Zou het..?
No comments:
Post a Comment