Weg euforie van gisteren als ik naar de North Col Ridge (kamp 2) klim. In slow motion baan ik me een weg naar boven over de eindeloze sneeuwkam. Elke stap sterf ik een beetje meer. U zou lachen, thuis, als U zou zien wat voor een relatief simpel sneeuwpaadje dit stuk van de route eigenlijk wel niet is. Nog redelijk steil omhoog, dat wel, maar eigenlijk alleen afgezekerd met touw opdat je in slecht weer en mist niet van de richel zou donderen.
Charcuterieklimmer, vloek ik in mezelf, naar adem snakkend, terwijl ik er met moeite nog drie stappen uitpers. De mensen thuis zouden je hier op dit pad eens bezig moeten zien. Maar dan denk ik ook:..ze weten..niet..Hoe!!Moeilijk!!Dit!!Is!!
Ik stop even om een wafel te nemen, en zo wat gewicht van mijn rugzak weg te eten. De uitzonderlijke pracht van het hooggebergte doet mijn mistige gedachten wat vervagen en schouderophalend denk ik:"Och, qui va lent, va bien. Et qui va bien, va loin."
Foto's: de eindeloze sneeuwkam van kamp 1 naar kamp2
1 comment:
Hey Marjolein,
Ik heb er soms geen woorden voor, voor wat je onderneemt.
Kan me voorstellen dat het op zo'n hoogte niet altijd gemakkelijk kan zijn.Maar laat de soms wat negatieve gedachten plaats nemen voor de positieve!
Je bent iemand met heel wat klimervaring en ook iemand uit de duizend!
Ik stuur je nog een extra portie zuurstof voor de komende dagen.
Vele zuurstofgroetjes en nog succes met de volgende stap!
Wees voorzichtig, philippe
Post a Comment