'k Heb rotslecht geslapen. Stikkapot zijn, en toch liggen woelen en keren, terwijl de wind de tent geselt en het lijkt alsof het zenuwachtig flapperende tentzeil bestaat uit honderden op hol geslagen zeehonden.
Als de morgen aanbreekt, ben ik opgelucht en met stramme spieren hijs ik dezelfde loodzware rugzak op mijn rug, voor de laatste loodjes van kamp 1 tot in ABC.
Het is een stralende dag, en de dood lijkt opeens weer ver weg. Ik voel de warmte van de zon op mijn gelaat en hef mijn gezicht naar de zon, waardoor alle schaduwen achter me vallen.
.
Foto's (boven) ons tentje in kamp 1; Marjolein tijdens het laatste stuk afdaling; (onder) bezoekje aan de Belgskes bij aankomst in ABC
. 
No comments:
Post a Comment