Olympics 2008

Het Chinese leger (of zo lijkt het wel) heeft ook zijn tenten opgeslagen in BC. Een strak georganiseerd tentenkamp en steevast aerobics om 6.30 's morgens. Boven de tenten wappert trots de Chinese én de Olympische vlag.. Dit jaar is eigenlijk een oefenjaar voor de Olympische Spelen van 2008 in Beijing, waarbij het doel is de Olympische vlam Mt. Everest op te dragen en ze dan via een team Nepalese collega's langs de andere kant van de berg naar beneden te brengen..

Ciao Mushroom

Ik ben heel tevreden met mijn naam, 'k vind dat hij goed bij me past. Marjolein. Er is alleen één klein nadeel aan: probeer 'em maar eens in het Engels uit te spreken. Mwaôrdjoleen. Om een tongkramp van te krijgen. Nu ja, meestal word je door de lokale bevolking in het buitenland toch aangesproken met sister of mzungu, khawadja, inji, gringo of farang, wat zoveel betekent als buitenlander of Westerling.

Dawa Sherpa vond Mwaôrdjoleen duidelijk ook te moeilijk bij onze eerste ontmoeting, en bij het kennismaken flapte hij er 'ciao Mushroom' uit, onmiddelijk gevolgd door het opzetten van een verschrikt gezicht en het betrapt een hand voor zijn mond slaand, maar met sterretjes in zijn ogen, en zijn quasi-gêne verliezend van zodra ik in de lach schoot.

En als ik nu in ABC 's avonds de gemeenschappelijke tent verlaat en iedereen goedenacht wens, krijg ik steevast een unisono 'gud'night' teruggebromd, gevolgd door een slaperig stemmetje vanuit een donker hoekje van de tent dat 'ciao Mushroom' piept.

Member of kitchen

Hier in Base Camp valt niet veel te beleven, en toch vliegen de dagen voorbij. Bij gebrek aan andere mensen om voor te zorgen, word ik hier goed in de watten gelegd. 'k Hang zo een beetje rond in de kooktent bij onze Nepalese expeditiekok, een pittige en liefdevolle mens, die al lambadaënd tussen zijn potten laveert en me steevast teder met 'Boini'- klein zusje- aanspreekt.

Sinds gisteren ben ik tot 'member of kitchen' gepromoveerd, zodat ik me mag moeien met de samenstelling van mijn eigen menu. Yakvlees is één van de weinige voedingsprodukten die precies smaken zoals ze klinken, dus voor mijn part mogen ze dat al van de lijst knikkeren!

Voor de rest krijg ik hier zoveel eten voorgeschoteld dat de berg áfrollen al geen probleem meer mag zijn. Nu nog naar boven geraken!

Foto: Sucre, onze kok in Base Camp

Postkaart

Nu ik niet meer in een latente plas bloed zwem en de titel van grootste consument van wc-papier en tissues allerhande blijmoedig kan overdragen aan een andere sukkelaar, voel ik me al een stuk beter.

Base Camp is stil, heel stil. Bijna alle klimmers zitten in ABC of hoger. Ik overpeins de voorbije dagen, en denk met een warm hart aan onze Nepalese staff in ABC, die bezorgd een arm om me heen sloegen na een nacht vol wanhoop. Aan Mingma, die ongerust mijn tent binnenstormt met een fles zuurstof, klaar om me vol lucht te pompen.

Groter, sneller, hoger. Dat is het tempo in de moderne samenleving. Maar het doet zo goed soms om te ervaren dat mensen om je geven, om te ondervinden dat je niet alles in het leven in je eentje hoeft te bevechten.

En eens te meer daagt het me, dat het niet alleen de overweldigende natuur en de kracht van deze bergketen, de stoere verhalen en de machtige uitdaging is die me het meest gaan bijblijven, maar ook, en vooral, de mensen. Het zijn de mensen, the quintessential experience, meer nog dan de prachtige vergezichten, die voor altijd in mijn geheugen zullen blijven plakken, en die geen postkaart ooit kan reproduceren.

.

Foto: Ras Kumar, onze expe-kok in ABC

Terug naar af

Everest Base Camp! Uuumm...jah. Everest Base Camp dus. Hier zijn we dan weer. Terug naar af. Nou ja, niet echt natuurlijk. De 7000 meter is al aangeraakt. En voor de tweede keer naar dezelfde hoogte klimmen gaat altijd makkelijker. Nu is het belangrijker dat dat bloeden stopt en die vreselijke hoest weggaat. Het voelt alleszinds al wel alsof ik hier beter kan ademen. Of zou het zijn omdat ik die proppen wc-papier uit mijn neus heb gehaald?

Foto's: zicht op Mt. Everest vanuit Base Camp..

Eenzaam

Vandaag heb ik de beslissing genomen tijdelijk weer af te dalen naar Base Camp. Een verstandige beslissing, denk ik, en de beste die ik kon nemen. Zelfs na 24 uur is het bloeden- met uitzondering van telkens een paar uur- nog niet gestelpt.

Ik probeer me zo stil mogelijk te houden, niet te bewegen, maar het mag niet baten. Als ik neerlig, loopt het bloed in mijn keel en uit mijn mond, als ik rechtzit gulpt het uit mijn neus. Horror. Dit lijkt wel een slechte B-film.

De nacht is het ergste. De koude, donkere nacht. ABC lijkt wel uitgestorven, is er niemand anders wakker? Mijn benen liggen in de tent, mijn hoofd en schouders buiten, in een grote plas bloed. Ik steun op mijn ellebogen, en weet niet goed wat te doen. Vertwijfeld staar ik naar de rotsige ondergrond, die lichtjes rood fluoresceert in het zwakke schijnsel van mijn zaklamp, de batterijen bijna zo dood als mijn brein. Ik zit nog maar weer eens door mijn voorraad wc- papier heen, mijn handen zijn rood en kleverig, en er staan tranen in mijn ogen. Ik denk dat ik me zelden eenzamer heb gevoeld dan die nacht.

Terminale bulldog

Oh Jeez. Ik voel me oud, seniel, debiel en incontinent. Sinds een kleine week al loop ik rond met een serieuze verkoudheid, die maar niet lijkt te beteren, integendeel. Mijn neus en keel zitten vol snot, wat het nog moeilijker maakt om te ademen, en ik bas gelijk een terminale bulldog.

Vanmorgen bij het wakker worden had ik opeens een joekel van een bloedneus. Wow! Wat een ravage man! Blood is splashing all over me. Het is nu 4 (!) uur later, ik krijg het bloeden niet gestelpt, mijn wc-rol is er al lang doorgejaagd dus bij gebrek aan beter zit ik hier met een tampax in mijn neus.

Bloed in mijn keel, snot in mijn hoofd en o.b pro comfort in mijn neus.

Ik hoop dat ik het lang zal volhouden. Maar ja, ik hoop ook altijd dat ik de Lotto win zonder mee te spelen.

Van ABC naar kamp 1 (North Col- 7100 m)

Ik laat me even in het touw hangen om te rusten. Veel tijd om op adem te komen heb ik echter niet, want onder me zie ik twee klimmers naderen, en ik wil hen de weg niet versperren. Ik kreun zachtjes. Oh God. 'k Had wel verwacht dat het moeilijk zou zijn, maar dat het zó hard zou wezen.. Een lichte golf van angst slaat door me heen. Red ik het wel? Ik verman mezelf, haal diep adem en voel de rust weerkeren. Face your fears. Per slot van rekening, je hebt jezelf in deze situatie gebracht, dus moet je je maar zien te redden ook. Ver boven me ploetert Mingma ondertussen nog steeds gestaag verder, en heeft niets gemerkt van mijn getwijfel. Hij draait zich om, kijkt naar beneden en maakt een gebaar dat zoveel betekent als 'kom op, voortmaken'. Ik zucht, slik een paar keer en zet me weer in beweging. In ieder geval, er is nu toch niets dat ik kan doen om de zaken gemakkelijker te maken. Het enige wat ik kan doen is gewoon voortgaan. En dan, vreemd genoeg, worden de dingen gemakkelijker. Alhoewel mijn benen nog steeds als lood aanvoelen, ontwikkel ik een soort ritme, zoiets als een hartslag. Het houdt me overeind, doet me in beweging blijven en zorgt ervoor dat ik de pijn kan overstijgen.

Volgens de regel 'Climb high, sleep low', dalen we in de namiddag weer af naar ABC. Het rappellen gaat vlotjes, 'k heb er plezier in. Dit stuk van de route moet ik alleszinds nooit meer voor de eerste keer doen!

Foto's: (boven) de route van ABC (6400 m) naar kamp 1 op de North Col (7100 m). (onder) kamp 1

Puja

Vanmorgen hing er een gespannen soort verwachting over ons tentenkamp: vandaag is het Puja! De Puja is een soort heilige theeceremonie, en hét evenement voor je aan de eigenlijke beklimming begint. De Sherpa's zijn dagen op voorhand in de weer om een altaar te bouwen uit rotsblokken, en op de dag zelf nemen alle Sherpa's en Inji's (zoals de Tibetanen ons buitenlanders noemen) plaats rond het altaar.

Het altaar is versierd met vlaggetjes, rijstkorrels, snoep en klimmateriaal: onze boots, stijgijzers, ijshouwelen,... noem maar op, staan tegen het altaar geleund en worden ingesmeerd met yakboter. De Sirdar of expeditieleider mompelt Tibetaanse gebeden, waarbij zijn stem een vreemde diepe klankkleur heeft. Eerst spreekt hij zachtjes en hoor je alleen maar gegons van onverstaanbare geluiden. Dan verheft hij zijn stem en Tibetaanse woorden kletteren als steengruis over ons heen. Het zijn kreten om hulp aan de goden en de geesten, die het hier in de ijzige schaduw van de hoogste bergmassieven voor het zeggen hebben over ons welzijn, en over onze veilige terugkeer beschikken. Zachtjes daalt met zijn ritmisch gezang een geheimzinnige betovering over ons groepje neer. Daarna wordt uitbundig bier en cola gedronken, en het - ook met yakboter ingevette snoep- wordt opgegeten.

Als het weer meezit- want het heeft nogal gesneeuwd de laatste dagen- klimmen we morgen voor de eerste keer naar de North Col, om kamp 1 te installeren..

Foto: ook het klimmateriaal en de spandoeken worden gezegend; groepsfoto met de expeditieleden

The billion dollar question

Lig je net een beetje comfortabel ingeduffeld in je slaapzak, enkel het puntje van je muts nog zichtbaar, terwijl in een pikzwarte berekoude nacht een razende sneeuwstorm de tent in geef-acht blaast. En dan moet je naar de wc. Dringend. Wat te doen? Negeren is meestal de eerste optie, maar ook de meest frustrerende en deze met de minst-lange-levensduur beschoren optie. Een half uur worstelen met boots, donsjassen en wanten om dan met je bloot gat slaapdronken de striemende wind te trotseren is ook een zeer weinig aanlokkelijk voorstel. De enige echte en wijd verspreide oplossing is de pee- bottle! De beste uitvinding ooit, als je het mij vraagt.

De beste ideeën overvallen je tijdens die momenten dat je niets aan het doen bent. Archimedes zat in zijn bad! Newton zat onder een appelboom! Waarschijnlijk heeft een expeditieklimmer dit concept uitgevonden tijdens de lange nachten van ondraaglijke koude, wachtend op de eerste zonnestralen. De pee-bottle is eigenlijk gewoon een drinkbus met een brede opening, die je gebruikt om in te plassen. (Wel zien dat je je pee-bottle en drinking-bottle niet door elkaar haalt.) Zo voorkom je dat je je tent en zelfs je slaapzak uitmoet in het holst van de nacht, wanneer de nood het hoogst is.

Half-liggend plassen zonder smossen in een drinkbus vergt wel een beetje oefening, maar hey, als hupje van 4 moest ik ook al in een potje pissen, en jong geleerd is oud gedaan, n'est-ce pas? Deze techniek uitleggen aan niet-ingewijden is te vergelijken met het verklaren van de kwantumtheorie aan een kom goudvissen, behalve dat goudvissen zo nu en dan hun mond dichtdoen. Maar het is een efficient iets, die pee-bottle, en met je verstand op nul draagt het nog bij tot je levenscomfort ook: met een volle pee-bottle in je armen in slaap vallen- wie ziet het verschil met een warmwaterkruik?

Hmm. Yuk. Misschien volstaat dit wel als verhaaltje voor vandaag.

.

Foto: de peebottle

Nihil nove sub sole

Geduld is één van de eerste lessen die je in de Himalaya te verwerken krijgt, en daar kan je je maar beter zo snel mogelijk bij neerleggen. Wachten tot je lichaam zich voldoende aan de nieuwe hoogte heeft aangepast, wachten op goed weer, wachten tot de inhoud van je drinkfles weer ontdooid is zodat je verder kan drinken... The secret of patience is doing something else in the meanwhile: de gewone dagdagelijkse dingen doen op de meest ongeloofelijke plaatsen. Vanmorgen heb ik een douche genomen, wat een beetje creativiteit vereist hier in dit mannenbastjon: geknoei met bakjes water en een tentzeil, maar oh wat voel ik me weer proper nu.

I am just sitting here, listening to no music. Damn spijtig wel dat één van mijn bronnen van entertainment nu al verschwunden is. I-pod, high-pod, bye-pod!

De Sherpa's zijn vandaag druk in de weer geweest met het bouwen van een altaar voor de Puja (heilige theeceremonie) van zondag. Als dat achter de rug is, dan kunnen we de berg op!

High-Pod

Oh, oh, I did it again. Mijn mp-3 speler heeft het begeven. Is het echt een vloek die over me hangt, is het mijn straf om technologische hoogstandjes te gebruiken in de woeste grootsheid van de bergen, of zit er gewoon te weinig zuurstof in de lucht op deze hoogte zodat de harde schijf gecrasht is? Wie zal het zeggen.. Now I'll just have to stick to an old refrain/ that keeps on running through my brain.

De harde schijf van de satlaptop geeft gelukkig niet af, he's a battle-worn but faithful friend. Al vrees ik soms dat de koude het 'em zal doen. Per slot van rekening zit ik hier te tokkelen op een computer stevig ingeduffeld in een polarjas, met handschoenen en twee paar mutsen op, terwijl er witte wolkjes uit mijn mond komen.

How many cows?

Vandaag is het een rustdag in ABC, want de sprong van 1200 meter van Base Camp naar Advanced Base Camp in amper 2 dagen laat zich voelen. Zware ademteugen, hartkloppingen en stekende hoofdpijn beletten de meesten van ons om meer te doen dan thee drinken en in je slaapzak hangen.

Voor Mingma is de aankomst in ABC zo een beetje een familiereünie: broers, neven, aangetrouwde familie... ze zijn hier allemaal. Hij neemt me mee op een soort kroegentocht langs de tentjes van de Sherpas, waar ik telkens volgepropt word met chai (thee) en noedelsoep.

Een hilarische conversatie ontspint zich als één van de Sherpa's me vraagt:'What do you do?' 'I'm a pharmacist', zeg ik. 'Ah, how many cows?' Een kleine stilte, ik kijk een beetje dom in zijn richting, en dan giert een andere Sherpa het uit: 'pharmacist, not a farmer!'

Popcorn

Ergens tussen BC en ABC hebben we gisterenavond in een rotsige verzakking van een bergwand een tussenkamp opgeslagen. De yaks werden afgetuigd, bagage lag her en der verspreid, het sneeuwde zachtjes en het was geen sinecure om temidden van deze apocalyptische chaos je tentzak terug te vinden.

We troepen samen in het zilveren maanlicht, en drinken avondthee met vanwege zuurstofgebrek opengesperde monden. De ganse nacht klingelen de belletjes van de yaks- die her en der tussen de tenten, tonnen en zakken verspreid staan- zachtjes. Het was een vermoeiende dag, en zelfs zonder yakjes te tellen ben ik al snel in dromenland.

Bij het ochtendgloren staan we al weer vertrekkensklaar voor de 2e etappe tot ABC.

Foto: Advanced Base Camp

ABC is nog het beste te omschrijven als popcorn. Wat een tegenstelling met de platte pannenkoek die Base Camp is! Hier is het hard zoeken en met rotsblokken sleuren eer je een plekje kan vinden waar je tent toch min of meer waterpas staat. Als je een halve stap uit mijn tent zet, zit je gelijk 15 meter lager op de gletsjer. Maar wat een uitzicht vanuit mijn slaapzak!

Foto: de weblog update doorsturen vanuit mijn tentje in ABC

De Yaktrein

Het laden van de yaks is een schouwspel waar geen enkel TV-programma mee kan concurreren. Wat een entertainment! Alle bagage wordt meticuleus gewogen, en dan begint het geschuif met tonnen, zakken en dozen. De yakdrijvers schelden elkaar verrot, vallen in elkaars armen, voeren een hele show op die úren in beslag neemt, tot uiteindelijk elke yak toch opgetuigd geraakt.

De weg naar ABC is heel vermoeiend, over een rotsige morene, op en neer, op en neer.

De yaks sjokken gelaten over de soms steile paadjes, tot één van onze wollige bergvrienden achter me plots in paniek schiet. 'Watch out!!' schreeuwt Michael (de Duitser), en als ik me omdraai zie ik het harige, enorme beest recht op me afstuiven, horens vooruit en de tonnen en zakken in een slinger achter hem aandonderend. Het is alsof je op de sporen van de metro zou staan en opeens komt dat metrostel uit de tunnel daveren, recht op je af. Aaaarrggh!! No place enough for the two of us here! En ik betwijfel of de yak vriendelijk uit de weg zou gaan. Met een tijgersprong spring ik de bergwand in, juist op tijd om zijn horens en de 5 stuks bagage die achter hem aan slingeren te ontwijken. Phieeuw. Na een 50-tal meter komt de kolos tot stilstand, schijnbaar onbevangen en zonder een spoortje paniek, rustig aan een blok ijs lekkend en wachtend op zijn baasje om hem weer op te tuigen.

Foto's: (boven) het wegen van de bagage en laden van de yaks. (onder) de rotsige morene tot ABC

Everestgroupies

This would be what they call a Sloppy Joe day. Mijn hersenen
branden, en er zit een dikke wolk in mijn hoofd. Deze morgen
zijn we een acclimatisatietochtje gaan maken in de buurt van
Base Camp, maar ik was beter in mijn tent blijven liggen,
ammehoela. Wat een rotte dag zeg. Een steile heuvel
opgeklommen, vol puin en los grind, waarbij je voor elke drie
stappen opwaarts er weer eentje naar beneden glijdt. Ik moet
op mijn tanden bijten om de rest bij te benen. Het begin is
altijd zo hard. Elk begin is altijd zo hard. De afdaling is nog
erger, het gevaar een voet om te slaan in al dat losse frut is
reëel. Mijn hoofd bonkt, en met de elegantie van een drachtige
yak zoek ik me een weg naar beneden, slippend, glijdend en
springend.

Terug in de eettent laat ik me in een stoel zakken, en slurp
gelukzalig een halve liter thee op. Het is een gezellige boel hier,
iedereen zit rond de tafel te kletsen, lezen of schrijven. Zo af en
toe steken er touristen hun hoofd binnen -Base Camp is immers
relatief gemakkelijk per jeep bereikbaar- en beginnen alles en
iedereen te fotograferen. Everestgroupies!


Foto's: zicht op Mt. Everest en Base Camp

Droge kost

Kom binnen beste lezer, maak het U gemakkelijk, schuif Uw voeten
onder tafel en bereidt U voor op wat droge kost: het kan misschien
wel verhelderend zijn om even de planning voor de komende weken
toe te lichten.

Voor de beklimming van Mt. Everest via de Tibetaanse
normaalroute maken we gebruik van 2 basiskampen: Base Camp
(BC) op 5100 meter -waar we nu zitten- en een vooruitgeschoven
basiskamp of 'Advanced Base Camp' (ABC) op 6400 meter hoogte.
Het zou het beste zijn om een basiskamp niet hoger dan 5300
meter te hebben, aangezien geen enkel zoogdier- en dus ook de
mens niet- lange tijd op grotere hoogte kan overleven. Jammer
genoeg is BC nog een 16tal kilometer- as the crow flies- van de
voet van de berg verwijderd, en telkens weer die afstand moeten
afleggen om bij je uitvalsbasis te komen, zou nog meer energie
en krachten vreten. Daarom gebruiken we ABC als eigenlijke
uitvalsbasis voor de klim; hier zullen we het grootste gedeelte
van de tijd doorbrengen. Als er acclimatisatieproblemen zijn,
of om beter te recupereren, kan men altijd beslissen om tijdelijk
terug naar BC af te zakken. Het voordeel om dicht bij de berg te
zitten compenseert voor het harde leven in ABC.

Tot in ABC worden we logistiek ondersteund door een Nepalese
organisatie: zowel in BC als ABC heb je je eigen slaaptentje
en een gemeenschappelijke eet-,kook- en wc-tent. Een Nepalese
base camp manager, kok en kitchenboy zijn aanwezig, en schotelen
ons dagelijks eten voor.

Bent U er nog?

Vanaf ABC sta ik er -tesamen met Mingma Sherpa natuurlijk-
alleen voor. Ter acclimatisatie en om materiaaldepots/hoogtekampen
in te richten zullen we meermaals op en neer klimmen. We plannen
om drie hoogtekampen te installeren boven ABC, alvorens- als alles
goed gaat natuurlijk- aan de summitattempt te beginnen. Voor de
installatie van die hoogtekampen heb ik, voor zowel Mingma als
mezelf, eigen tenten, gasvuurtjes, epigas, klimmateriaal, zuurstof
en eten mee.

Vanaf BC loopt de route over de Rongbuk gletsjer, en al het zwaar
materiaal zal hier nog via yaks -U weet wel, van die harige koeien- getransporteerd kunnen worden tot ABC; deze tocht zullen we in 2
dagen afleggen, te beginnen vanaf overmorgen..

Hasta la pxm!

Foto's: Een puja en mijn tentje in Base Camp

De Bende van Mingma

Gisteren dus mijn eerste blogs per satelliet verzonden. Om die
zender te installeren moet je eerst de azimut en inclinatie
berekenen om de positie van dat ding te bepalen, een hoop
kabeltjes vastvijzen en verbinding maken met een laptop.
Het klinkt ingewikkelder dan het is- er is eigenlijk geen knoert
aan- maar aangezien ik de zeldzame gave bezit om computers
en elektronisch materiaal te kunnen laten crashen door er
alleen nog maar naar te kíjken, moet ik zeggen dat ik
ikweeniehoetrots was toen die e-mail effectief in cyberspace
opging.



Nadien wikkel ik het zootje ook altijd liefdevol in mijn donsjas,
de temperatuur hier in base camp daalt 's nachts al serieus
onder het vriespunt; vanmorgen was mijn tandpasta alleszinds
bevroren.

Ik geloof dat ik in herhaling ga vallen, maar hier een dik eind
stappen vandaan bevindt zich het Rongbuk Monastery, een
ietwat verloren maar bekend klooster in de bergen. Vanmorgen
vroegen de Sherpa's wie zin had om met hen mee naar het
klooster te gaan, voor de zegen van de Lama. Wel, als ik
maar vaak genoeg meega, dan kent Boeddha me misschien
op den duur bij naam en voornaam, dacht ik zo. En 't is
alleszinds beter dan de ganse dag in je slaapzak hangen.

Samen met Regi, Libor en de Sherpa's togen we dus dapper
op weg. Vraag me niet hoe, maar onderweg is Mingma er in
geslaagd om enkele brommers van Tibetanen te lenen, die
voor hun nomadentent langs de kant van de weg zaten.
Echt fantastisch was dat! De Sherpa's op de met lintjes
en prullen versierde brommers, en wij achterop, met dikke
donsjassen, felle mutsen en glimmende zonnebrillen de
bergen door. De bende van Mingma.

Foto's: (boven) de Bende van Mingma. (onder) Rongbuk Monastery

Everest Base Camp!

Here I am. Everest Base Camp. EVEREST BASE CAMP! Vreemd

genoeg, wat me het minst intrigeerde was hoe ik het in
godsnaam weeral had klaargespeeld om hier te geraken.
Ik veronderstel dat ik het onbewust wel wist. Als er één ding is
dat ik wel geleerd heb uit het reizen naar vreemde plaatsen, is
dat de beste manier om dingen voor elkaar te krijgen is, er
gewoon voor te gaan en ze te doen. Filosofeer niet te veel over
hoe je naar Bangladesh gaat trekken. Koop een ticket, haal een
visum, pak je rugzak en het gebeurt gewoon.
The best way to make your dreams come true, is to wake up.

Base Camp is één enorm grote vlakte, bezaaid met rotsblokken
en ingesloten door bergen. Her en der verspreid staan reeds
clusters van gele, rode en blauwe tentjes. En daar komt er
straks nog eentje bij!

Foto's: Everest Base Camp met op de achtergrond Mt. Everest ; onderweg met de jeeps en expetruck naar Base Camp; installatie van Base Camp

Mountain Madness

Een extra dag in Tingri om te acclimatiseren.

Samen met Dawa Sherpa, Regi- een Fillipino- en Libor, een Tsjech (de Brit blijkt een Fillipijn en de Ijslander een Tsjech te zijn)

wandelen we op ons gemak een heuvel op. Het is vreemd, maar

de rotsige heuvels en witte Himalayareuzen ploppen klaarblijkelijk

zonder enige overgang uit de bruine vlakte op, als had iemand ze

daar willekeurig neergepoot en vastgelijmd. Door de onnatuurlijke

stilte lijkt het landschap op een verlaten filmdecor. Het uitzicht is

perfect, en toch zo desolaat en alien. We zouden in een andere

wereld kunnen zijn. Ver beneden ons zien we een jeep in een

stofwolk een paard-met-kar kruisen. Crossing of civilisations.

Ik draai me om, en glimlach. Regi kijkt omhoog, en tussen het
nemen van twee slokken water in, vraagt ie me :'Why are you
smiling?' Ik haal mijn schouders op en zeg:'Just because...
I don't know. Am happy, I guess.' Dawa grijnst, en schettert:
'Mountain madness!'

Foto's: (boven) acclimatisatiewandeling; op de achtergrond New Tingri. (Foto 2) Libor en Dawa Sherpa. (onder) Daily life in Tingri

Technicolor Plastic

De Tibetanen hier zijn echt weg van kitsch, lijkt me wel. Zelfs in
het meest smoezelige etablissement flikkeren de kerstlichtjes
enthousiast aan en uit, glimmende plastic palmen en chansons
zingende vliegenzwammen sieren de tafels, en de gordijntjes en
'voilekes' hebben de meest oogverblindende kleurenprints. Buiten
sneeuwt het, maar hierbinnen staan de plastic bloemen in
Technicolor bloei.

Het plan om tot Xegar te reizen vandaag is afgeblazen, want







klaarblijkelijk dien je een permit te kunnen voorleggen om in deze







stad te mogen overnachten. Tingri is dus onze volgende stop, een







klein dorpje op 4350 meter, en ook slechts een dikke 2 uur rijden







verwijderd van Everest Base Camp.















De jeeprit van Zangmu tot Tingri is één van mijn old time favorits.







Het is eigenaardig hoe over zo een betrekkelijk korte afstand in







vogelvlucht het landschap zo drastisch kan veranderen: van de







groene valleien van Nepal naar het goudbruine plateau van Tibet.















Het cassetje in de autoradio kraakt vrolijk, en op een mix van







Tibetaanse liederen, Chinese popsongs en Hindoe smartlappen







rijden we de horizon tegemoet.