Postkaart

Nu ik niet meer in een latente plas bloed zwem en de titel van grootste consument van wc-papier en tissues allerhande blijmoedig kan overdragen aan een andere sukkelaar, voel ik me al een stuk beter.

Base Camp is stil, heel stil. Bijna alle klimmers zitten in ABC of hoger. Ik overpeins de voorbije dagen, en denk met een warm hart aan onze Nepalese staff in ABC, die bezorgd een arm om me heen sloegen na een nacht vol wanhoop. Aan Mingma, die ongerust mijn tent binnenstormt met een fles zuurstof, klaar om me vol lucht te pompen.

Groter, sneller, hoger. Dat is het tempo in de moderne samenleving. Maar het doet zo goed soms om te ervaren dat mensen om je geven, om te ondervinden dat je niet alles in het leven in je eentje hoeft te bevechten.

En eens te meer daagt het me, dat het niet alleen de overweldigende natuur en de kracht van deze bergketen, de stoere verhalen en de machtige uitdaging is die me het meest gaan bijblijven, maar ook, en vooral, de mensen. Het zijn de mensen, the quintessential experience, meer nog dan de prachtige vergezichten, die voor altijd in mijn geheugen zullen blijven plakken, en die geen postkaart ooit kan reproduceren.

.

Foto: Ras Kumar, onze expe-kok in ABC