Nonkel Jos

Een middelgrote ruimte vol tapijten, volgestouwd met Tibetaanse gongs, belletjes en een grote ingekaderde foto van de Dalai Lama aan de muur, schouder aan schouder met een monnik die ik herken als de man die voor ons in kleermakerszit op een verhoogje zit. Deze morgen ben ik met mijn Sherpa naar een Boedhistisch klooster in Kathmandu getrokken, om de zegen van de Lama- een soort Tibetaanse guru of leermeester- te vragen, opdat de goden op Mt. Everest ons gunstig gezind zouden zijn. Op onze knieen gezeten buigen Mingma en ik voor de Lama. Best wel imposant ergens, die monnik in geel en scharlaken rood gewaad, temidden van allerlei religieuze attributen. De spirituele man lijkt een beetje op mijn Nonkel Jos, maar dan kaalgeschoren en zonder bril. Hij buigt voorover, neemt mijn gezicht in zijn handen en kijkt me vriendelijk in de ogen. ‘Ma mero nahm Marjolein ho’, is het enige dat ik fluisterend kan uitbrengen (veel verder reikt mijn kennis van het Nepali ook nog niet). Mijn naam is Marjolein. Ik hoor Mingma vertellen dat zijn sidekick from belgium is, en dat we naar Mt. Chomolungma gaan- de Tibetaanse naam voor Mt. Everest. De Lama strijkt over mijn bol, raakt met een houten staf zowel Mingma’s als mijn schouders, hart en buik aan en laat wat olie over onze hoofden druppelen. Vervolgens krijgen we graankorreltjes over ons uitgestrooid, en een kata, een wit sjaaltje, omgehangen. Als top of the bill drukt hij ons nog een zak koekjes en een mandarijntje in de handen. De monnik murmelt zijn zegen, woelt een laatste keer vaderlijk door onze haren en haalt vanonder zijn kleed een hangertje tevoorschijn, een medaillon met beschermende krachten. Ik weet dat Mingma trouw dezelfde medaillon draagt, en zonder de blessing van de Lama geen voet boven Base Camp zou zetten. Noem me een shoppende religieus, maar ik geloof toch ook in de krachten van deze Tibetaanse monnik. De medaillon blijft in ieder geval rond mijn hals hangen, no matter what.

In de namiddag de rest van de klimmers ontmoet waarmee Mingma en ik de klimpermit delen. Ons internationaal team bestaat uit vier Amerikanen, twee Japanners, een Brit, een Ijslander en een Duitser. Later in Base Camp zal ons nog een Braziliaans koppel vervoegen. Dus toch nog een vrouw in het team als ik door mijn voorraad tampax zit.

En hier zijn we dan, de laatste avond voor vertrek. Ik heb er zin in. There’s no harm in hoping for the best, as long as you’re prepared for the worst.