Van kamp 3 gaat het rechtstreeks naar kamp 1. Gekkenwerk eigenlijk, aangezien we beide kampen gelijk afbreken en alle materiaal terug mee naar beneden nemen: lege zuurstofflessen, tenten, slaapzakken, vuurtjes,.. Ik wankel onder het gewicht van mijn rugzak; Mingma heeft nog eens driedubbel zoveel op zijn rug, hij lijkt wel een yak. Deze dappere kleine Sherpa is gelijk een soort Obelix die in een vat vol XTC is gevallen.
We zijn bijna 36 uur onderweg nu, het laatste stuk naar beneden is hel, maar wél de weg naar veiligheid. Highway to hell and road to paradise.
Een koppel Franse klimmers slaat me vanuit hun tentje belangstellend gaande als ik wankelend onder het gewicht van mijn rugzak kamp 1 binnenstuik. Ik probeer een glimlach op mijn gezicht te toveren, om te laten zien dat ik dan misschien wel dodelijk vermoeid ben, maar dat ik wél de tijd van mijn leven aan het beleven ben.
Sinds vanmorgen heb ik enkel sneeuw gegeten, dus ik kan ze wel kussen als ze me hun thermos drank aanbieden.
One big nothing
Libor is dood. Mingma zegt het op haast neutrale toon, met vermoeide stem. Ik knipper met mijn ogen en kijk hem ongelovig aan. 'Libor is what..?!' Hij herhaalt hetzelfde in zijn gebroken Sherpa-Engels: 'Czech climber is finished. Dead.' Ik schud vertwijfeld met mijn hoofd, de tranen schieten in mijn ogen en mijn keel zit plots potdicht.
De Tsjech was blijkbaar dezelfde nacht als ons aan een summitattempt begonnen, halverwege onwel geworden, teruggekeerd en op 8300 meter in kamp 3 aan hoogteziekte bezweken.
Ik begrijp het niet. Dood. En waarom? Alles lijkt opeens zo zinloos. Het klimmen, de uitdaging om die ene top te bereiken. What's the use of summiting? In the end, it all will pile up so tall/ to one big nothing/ one big nothing at all.
Het zijn 36 intense en veeleisende uren geweest, en nu dit verschrikkelijke nieuws.
Ik voel me leeg en vanbinnen volledig uitgehold.
.
Foto's: Mingma Sherpa en Marjolein in kamp 1
No comments:
Post a Comment