The Woooof of the World!

Het einde van de ridge en het einde van de wereld.. En dan niets meer behalve de strakke blauwe ochtendlucht. There is nowhere else to climb. Ik sta op het dak van de wereld.

Mingma mept me op mijn schouder en steekt lachend zijn duim op. Ik grijns vrolijk terug, trek het zuurstofmasker van mijn gezicht en zuig de ijle lucht op. De sneeuw, de rotsen, de lucht; alles valt nu samen in dit moment, dat niet meer tot de tijd behoort maar tot de eeuwigheid.

Vrij snel beginnen we weer aan de afdaling; er is immers nog een lange weg te gaan: de top is maar halfweg. Mijn overgeconcentreerde brein weet van de vermoeidheid, en in een onbewaakt moment slipt mijn stijgijzer op een ijzig stuk rots. Eén seconde staat mijn wereld stil, ik wankel. In een flits zie ik de Rongbuk gletsjer enkele kilometers lager, maar dan herpak ik me, balancerend op één been. Een welgemeende 'godverdomme' wordt gesmoord door het masker voor mijn gezicht, 'k blaas de lucht door mijn tanden en ik heradem. Geluid en beweging vallen weer samen. Shit, this mountain is not for rookies. "Okay girl, you have touched the sky, but now don't you become a statistic", bezweer ik mezelf. En dan: "pas toch op, kip". Ik trek mijn rugzak recht, en ga met trillende benen verder.








Slapen

Ik ben zó moe. Dit hou ik niet lang meer vol. Kamp 3 is nog zeker 200 meter van me verwijderd. 'Rust maar even, sjoeter', zegt mijn gevoel, een lief stemmetje. 'Je hebt het verdiend. 5 minuutjes maar, dat kan geen kwaad. Je hebt hard genoeg gewerkt vandaag.' Ik knik instemmend, en wil me laten zakken in de sneeuw, gewoon even op mijn rugzak zitten met mijn hoofd in mijn handen. 'Doe het niet', zegt een andere, zeurderige stem in mijn hoofd, mijn verstand waarschijnlijk. 'Doe het niet. Als je nu gaat zitten, val je in slaap. En als je nu in slaap valt, zal het voor altijd zijn.' Zeurkous, denk ik. Dikke, stomme, onnozele zeurkous. 't Is toch maar voor 5 minuutjes zeker. Het lieve stemmetje in me knikt instemmend. 'Doe het niet. Doe het niet', zegt de verstandige stem in me, nu meer dwingend. 'Komaan, het is niet ver meer. Denk niet aan de afstand die je nog af te leggen hebt. Denk gewoon aan je linkervoet. Ja, goed. En nu aan je rechtervoet. Een klein stapje per keer. Zie je wel, je bent al weer een meter verder.' Ik mopper en grom, vervloek dat stomme mens in me dat me nog geen 5 minuutjes rust gunt, en bereik- wat me uren later lijkt te zijn- ons tentje in kamp 3

Foto's: de klim/afdaling tussen kamp 3 (8300 m) en de top (8850 m). De laatste foto (Second Step) is genomen door Stef Maginelle op 15 mei.