Murphy

Tegen de 8000 meter, juist voor de aankomst in kamp 2 op de North Col Ridge, passeren verschillende klimmers me met reeds hun zuurstofmasker op. Ik voel het tot in de toppen van mijn tenen dat het zuurstoftekort mijn tempo naar beneden haalt, en mijn hersenen in een dikke, slijmerige massa verandert. Toch weiger ik dat ding ook al op mijn hoofd te zetten; niet omwille van één of ander geitenwollensokken ethisch principe of vetgeile ambitie, maar simpelweg omdat ik mijn lichaam zo lang als gezond mogelijk is aan de hoogte wil blootstellen. Want stel je voor dat je vanaf pakweg 7000 meter op zuurstof klimt, en een kilometer hoger valt dan om de één of andere reden die zuurstoftoevoer weg (de regulator bevriest, of je laat je fles vallen, of,..)dan sta je daar plots op een hoogte waar je lichaam totaal niet aan aangepast is. Goed voor een stevig hersenoedeem en een express one-way ticket richting heaven.

Mingma is een beetje bokkig op me dat ik zo lang wacht met de zuurstof aan te sluiten, alhoewel ik besluit om de nacht toch op oxygen door te brengen. Ik zet mijn fles op de laagste flow, zo zou ie 12 uur moeten meegaan, en we kruipen in onze slaapzak. Vier uur later heb ik al prijs, en komt er geen zuchtje lucht meer uit de gloednieuwe fles. Nu al leeg?! Onmogelijk. Zie je wel, daar is mijn vriend Murphy al. This bottle and I do not get along. Maar ik zit er niet zo mee, 'k voel me wel ok en 'k slaap de rest van de nacht door zonder extra oxygen.