Eenzaam

Vandaag heb ik de beslissing genomen tijdelijk weer af te dalen naar Base Camp. Een verstandige beslissing, denk ik, en de beste die ik kon nemen. Zelfs na 24 uur is het bloeden- met uitzondering van telkens een paar uur- nog niet gestelpt.

Ik probeer me zo stil mogelijk te houden, niet te bewegen, maar het mag niet baten. Als ik neerlig, loopt het bloed in mijn keel en uit mijn mond, als ik rechtzit gulpt het uit mijn neus. Horror. Dit lijkt wel een slechte B-film.

De nacht is het ergste. De koude, donkere nacht. ABC lijkt wel uitgestorven, is er niemand anders wakker? Mijn benen liggen in de tent, mijn hoofd en schouders buiten, in een grote plas bloed. Ik steun op mijn ellebogen, en weet niet goed wat te doen. Vertwijfeld staar ik naar de rotsige ondergrond, die lichtjes rood fluoresceert in het zwakke schijnsel van mijn zaklamp, de batterijen bijna zo dood als mijn brein. Ik zit nog maar weer eens door mijn voorraad wc- papier heen, mijn handen zijn rood en kleverig, en er staan tranen in mijn ogen. Ik denk dat ik me zelden eenzamer heb gevoeld dan die nacht.